༈ བྱང་སེམས་བསམ་དོན་བཞུགས།

།ན་མོ་ལོ་ཀེ་ཤྭ་ར་ཡ།
།འདི་ལྟར་སེམས་ཅན་གང་ལ་གང་འདུལ་ཀྱི།
།ཐབས་ཤེས་གང་མེད་ཆོས་ཀྱི་སྦྲང་པོ་ངས།
།ཚུལ་བཞིན་བསམ་ན་རང་དང་གཞན་ལ་ནི།
།བྱམས་དང་སྙིང་རྗེ་སྐྱེ་ལ་མེད་ཐབས་མེད།
།བདག་འདྲའི་མ་རྒན་སྡུག་བསྔལ་རྒྱ་མཚོ་ན།
།ཡུན་རིང་སྡུངས་པའི་རླབས་ཀྱིས་ལུས་སེམས་འཁྲུགས།
།དོན་མེད་བྱ་ལ་ཚུལ་་མིན་ཡིད་བྱེད་ནས།
།ཕན་མེད་ལས་འབྲས་བསྒྲུབ་འདི་སྙིང་རེ་རྗེ།
།བྱང་ཆུབ་སེམས་ཀྱི་ཕན་ཡོན་མཐའ་ཡས་སྟེ།
།མགོན་པོ་བཤེས་འཕྲིན་ལྟ་བུར་ཤེས་སླ་བ།
།སྔགས་ཀྱི་ཐབས་མང་ཨུ་ཚུགས་མགོ་བསྐོར་ན།
།སྣ་ཚོགས་སྤང་བླང་འདུ་ཤེས་མཐའ་མེད་བསྐྱེད།
།སྟོང་ཉིད་སྙིང་པོ་ཅན་ཞེས་བྱང་སེམས་ཀྱི།
།ངོ་བོ་སྟོང་ལ་རང་བཞིན་མ་འགག་པས།
།ཅིར་ཡང་མི་གནས་རང་གཞན་ཀུན་སྙོམས་དང་།
།སྣ་ཚོགས་ཀུན་གཞིའི་ཐང་ལ་ཀུན་ནས་ལངས།
།མ་དག་འཁོར་བའི་རོ་ལ་རོལ་བཞེས་ཀྱི།
།སེམས་དང་སྤངས་བླང་འདས་པའི་བྱང་ཆུབ་སེམས།
།འདྲ་བའི་སྣང་ལུགས་གཉིས་ཀྱང་ཀུན་རྨོངས་དང།
།སྤྱོད་པའི་གདེངས་ཐོག་གྲོལ་བའི་ཁྱད་པར་ཆེ།
།སེམས་ཉིད་ཡངས་པ་རང་གནས་ཡོན་ཏན་ཆར།
།འཛིན་པས་མི་བརྙེད་བདག་པོའི་འདུ་ཤེས་བྲལ།
།བཅོས་སུ་མི་མངའི་རང་བག་ཡན་པས་གདལ།
།གཡོ་སྒྱུ་མེད་པའི་སྐྱེས་གསར་ཕྲུག་གིས་འཛིན།
།དོན་མེད་རྩེད་དུ་མི་སྤྱོད་རང་གཞན་ལ།
།སྙིང་རྗེའི་ཐབས་ཀྱིས་མཚོན་ཆས་གོ་ཆོད་དང།
།གཞིའི་ངོ་བོ་སྟོང་ཉིད་འཁོར་གསུམ་གྱི།
།མེད་ཐག་བཅོད་པའི་ལམ་དུ་ལུས་སྟོབས་བསྐྱེད།
ཞེས་ཚིག་བདུན་རྒྱལ་པོའི་གསོལ་འདེབས་བསག་པའི་ཐུན་མཚམས་སུ་ཤར་མར་ཕབ་པས་དགེ་འགྱུར་ཅིག   
11/25-12/13/2018

Thoughts on Bodhichitta
Namo Lokeshvaraya

Insofar as I, a beggar with no means 
To tame each and every being accordingly
Properly think about it, there is no way
Not to have love and compassion
For myself and others.
Old mothers, like my own, have been mentally and physically
Shaken by the pounding waves of samsara for such a long time;
Thinking improperly about pointless activities, it's a pity that
We should accomplish so much useless karma.
The benefits of bodhichitta are limitless;
It's easy to understand that by reading
Lord Nagarjuna's Friendly Epistle.

By obsessing on too many mantric methods one's head spins,
And unlimited concepts about various things
To accept and abandon are produced.
Bodhicitta, or "emptiness with a heart of compassion",
In its empty essence is naturally unobstructed;
Dwelling nowhere, it equalizes self and other,
And arises everywhere on the variegated plain of alaya.
The citta-mind that disports in the flavor of impure samsara,
And bodhichitta that is beyond accepting and rejecting,
Both appear similar but as respectively delusory
And liberated through confidence in conduct, they are utterly distinct.

Mind-nature is vast; its own abode of qualities
Is not found by grasping, and has no notions of ownership.
It is not owned by being fabricated;
Its vagrant persona is expansive,
And is apprehended by a newborn infant free of deceit.
Its conduct is not a pointless game, but is mastered
By the weapon of compassion for oneself and other,
And builds its bodily strength on the path
Of determining the essential emptiness of the ground,
Where there is no triplicity [of self, other and action].

Written in between sessions of reciting the seven-line king of supplications; may it be good!