༈ །ཤིན་ཏུ་དབེན་པ་བའི་རྫུན་ངག་བཞུགས།།

༈    །ཤིན་ཏུ་དབེན་པའི་འདུག་ཚུལ་ལ།    །ཞེ་འདོད་གང་ཡང་མེད་པའི་བཙན་པའི་ས།    །དངོས་གྲུབ་གང་ཡང་མེད་པའི་སྟོང་པའི་མཁར།    །སྐུ་ཞབས་ཆེ་གེ་སྨོན་མེད་བཙོན་དུ་བཟུང་།    །སྟེང་འོག་མེད་པའི་རྟོག་པའི་ཁང་ཆུང་རྡིབ།    །ཡངས་དོག་མེད་པའི་རྟོག་མེད་ཀློང་དུ་ཤོར།    །སྐད་ཅིག་གཉིས་མེད་འཁོར་འདས་གཞི་རུ་ཆགས།    །རང་གཞན་སྟེང་འོག་ཐར་བའི་ཐབས་ཤེས་འཇུག    །རེ་མེད་ལམ་དུ་རྒྱུགས་བཞིན་རིལ་མར་འཕོ།   །རྡོག་མེད་ས་བཀྲ་མེད་པའི་ཐང་དུ་སླེབ།    །འབྲས་བུ་ལམ་བྱས་སྐམ་སར་ཆ་མེད་རྒྱུ།    །བྱིན་རླབས་ཆུས་སྐོམ་མོས་གུས་རྫ་ཕོར་སློང།    །གདམས་ངག་ཤ་མེད་རང་ཤ་ཆོད་ཆེས་ཟ།   །དེ་འདྲ་དབེན་པའི་གང་ཟག་ཤིན་ཏུ་ཕོངས་་་་་སམ།    སྲིན་བུས་རང་དར་སྐུད་ཀྱིས་འཐུམས་པའི་བདེ་མལ་དུ་ཤིན་ཏུ་འཁྲུལ་ཞིང་རྨོངས་པ་ལྟ་བུའི་གང་ཡིན་མི་ཤེས་པས།།   ཞེས་གང་ཡང་མི་ཤེས་པའི་གད་མོ་སློང་དེ་འབྲིས་པས་ཀུན་ཏུ་མི་འཁོན་པ་དང་དགེ་བའི་རྒྱན་དུ་གྱུར་པའི་རྒྱུར་གྱུར་ཅིག
In the manner of abiding extreme isolation,
In a terrible place where there is no preference whatsoever,
In an empty castle where nothing at all is accomplished,
There is Mr. Nobody, stuck in a wishless dungeon

Without above or below, the small room of concepts collapsed,
Without opening or narrowing, slipping into the space of non-thought
In a single instant, without a second, samsara and nirvana stick to the ground,
Above and below, methods to liberate oneself and others begin

Running hopelessly on a path, everyone stumbles together.
Unpatched, one arrives on an unmapped plain,
The result taken as path, on dry ground one wanders clueless,
Thirsting for blessing water, one carries the bowl of devotion,
Without meat of spiritual advice, consuming one's own flesh for nourishment:

Such an isolated individual is extremely deprived!

...or, perhaps he is just confused and deluded like worm tied up all comfy in his own silken thread -- I don't know, but even so this really made me laugh to write it. May all be not offended, and may this become the cause for the poetics of virtue (dge ba'i rgyan)!